Mazovia Otwock.

Ten maraton był mega udany!
Od startu ogień jak zawsze. Staram się nie zostawać w tyle i szybko wjechać w teren, gdzie będę mogła nadrobić stracone pozycje. Jest ciasno, ale nie muszę się z nikim przepychać łokciami o miejsce na trasie. Dzisiaj większość czasu jadę obok 'sznureczka' i staram się wykorzystywać każde miejsce do wyprzedzania, gdy czuję, że mogę jechać szybciej niż ktoś przede mną. I to jest jakiś szał, bo naprawdę noga się dzisiaj mocno ciśnie na pedały, a liczba wyprzedzonych dzisiaj osób chyba byłaby moim rekordem życiowym :p Dojeżdżamy do odcinka, gdzie jest kilka pagórków i wąska ścieżka. Trochę się poblokowało i prędkości były czasem zabójczo wolne. W grupie przed sobą widzę Renatę, chociaż myślałam, że jej nie dogonię. Jakieś 12 km przed metą wkręca mi się gałązka w kasetę i Renata odjeżdża. Oj będę musiała gonić. Pojawia się tabliczka 10 km do mety i zaraz po jej minięciu zaczyna sypać śniegiem. Puch zbiera się na szkiełkach i trzeba palcem robić za wycieraczki. A rano mówiłam, że gogle by się przydały :p Duże płatki szybko zasłaniają też wszelkie piaskownice i korzenie także jedzie się na czuja. Na 7 km przed metą doganiam Renatę i jedziemy razem. Jak mijamy strażaków przy ognisku to jeden nas zaprasza, żebyśmy zostały na ognisku, a drugi popędza na metę :) Nie korzystamy z zaproszenia, jedziemy co sił w nogach. Dojeżdżamy do podjazdu, który pamiętam z zeszłego roku. Środkiem jest dużo piachu, a po prawej stronie wiele optymalnych tras podjazdu. W ostatniej chwili odbijam na prawo i zostawiam w tyle tych, którzy być może się zagapili, a być może nie wiedzieli, którędy najlepiej jechać. Mijam rozjazd, jestem o 13.05, czyli sporo przed limitem. Przy mnie nikt nie skręca. W takich zmiennych warunkach podziwiam wszystkich, którzy zdecydowali się na giga! Meta już tuż tuż. Finisz w sporej grupce facetów. Nie ma co walczyć o centymetry, bo nie wiadomo kto z którego sektora :p
Szybko lecę się przebrać i wracam na stadion zjeść i napić się ciepłej kawy. Z Tomkiem 'Loko' jemy makaron schowani za namiotem hp sferis. Zaczynają zjeżdżać się gigowcy. Wjeżdża ktoś w pomarańczowym stroju, pewnie Ździchu. Niedługo później wjeżdża Paweł i siedzący mu na kole Grzesiek, a 'na koniec makaronu' pojawia się Tomek. Jedziemy do nich pogadać, a w tym czasie nad naszymi głowami kręcą się dwa bociany. A jednak wiosna to, a nie zima :)
Przychodzi wynik smsem. 6 open, 4 w K2. Wow, rewelacja, biorąc pod uwagę, że jechały dwie dziewczyny z 4f-evive team. Szkoda tylko, że Paula też jest w K2 bo punkty do drużynówki niższe niż być mogły :p

Takie trasy jak dziś to mi bardzo dopowiadają! Piach, korzenie, rozlewiska, śnieżyce i wszystko jest znośne, jak się ma formę :)