Pojeździć tyle ile się da.

Miało się ocieplić, to pojawiły się myśli o przejażdżce. Po triathlonie zamontowałam siodełko pożyczone od Damiana, więc była dodatkowa chęć do jazdy.
Jak się ubierałam to cały czas myślałam, że będzie ciepło. No bo przecież przy -5 marznie się mniej niż przy -20 :p
Pierwsze zaczynają tym razem odmarzać palce u rąk. Przy okazji przenoszenia roweru przez przewalone drzewo na singlu, zagapiłam się i nie wstrzeliłam się w ścieżkę omijającą przeszkodę, zatrzymałam się na chwilę i rozgrzałam palce. Przy okazji posłuchałam jak trelują ptaki. Słonko grzało mnie w plecy i było mi wtedy bardzo przyjemnie :)
Powoli zaczynam tracić czucie w stopach, czyli niedługo będzie koniec jazdy. Ale chociaż godzinkę trzeba wytrzymać! Na ścieżkach faktycznie sam lód. Teraz trochę zamaskowany pod puszkiem ze śniegu, ale tylne koło momentami rwie się do tańca. A jakie wertepy są na tych ścieżkach, omg. Wytelepało mnie na tym siodełku. Ale, ale. Przecież to są idealne warunki do testowania! :) Gdyby tylko dało się pojeździć dłużej to bym mogła już ocenić, czy mi na nim wygodnie, czy nie. Na razie jest w porządku.
Stopy zaczynają już szczypać i boleć przy pedałowaniu, więc ostatni raz jadę na singla i kieruję się do domu. Szkoda, że nie chce mi się nawet zatrzymać na zdjęcie, ale ból jest coraz bardziej nieznośny i po prostu spieszy mi się do ciepełka.
Przed wyjazdem z lasu zauważam dziwną konstrukcję. Wysoka sterta patyków, starannie ułożona. Pewnie powstała przez te duże mrozy, żeby służyć zwierzętom, ale w jaki sposób i jakim zwierzętom? Wejścia chyba nie miało. Z boku wisiały dwa karmniki zrobione z pięciolitrowych baniaków. A wyglądało to tak:

Ciekawa konstrukcja to jak mogłam nie zrobić zdjęcia :p Przynajmniej resztę drogi o tym myślałam i stopy zeszły na drugi plan :p
Dystans przewidywany bo dalej nie mam baterii w liczniku.