Dziwny dzień..

Zaczęło się od tego, że przypaliłam garnek. Mama rano gotowała zieleninę na pomidorową i prosiła, żebym wyłączyła gaz jak będę wychodzić. No i wyszłam o 7.20, ale przypomniałam sobie, że nie wyłączyłam gazu dopiero dwie godziny później :/ Dobrze, że siostra była w domu, ale i tak już nie było czego ratować :p Miała być zupa, a wyszły brykiety z marchewek :p
Po południu umówiłam się z Tomkiem. Pojechaliśmy razem odebrać koszulki do Włodka i ruszyliśmy na Pragę, żeby podrzucić koszulki Pawłowi. Praktycznie już na samym miejscu zafundowałam sobie obcierkę z samochodem dostawczym. Mieliśmy się minąć, ale niestety zahaczyłam kierownicą o lusterko stojącego samochodu i poleciałam na ziemię. Na szczęście między samochody, ale barkiem obtarłam o oponę jadącego samochodu. Trochę się przestraszyłam, bo widziałam jak to koło na mnie jedzie i nie wiedziałam czy mnie rozjedzie czy nie :/
Posiedzieliśmy trochę u Pawła, zjedliśmy pączka do kawy i pogadaliśmy. Wracając na lewą stronę Wisły widzieliśmy zbliżające się chmury, ale zahaczyliśmy jeszcze o kopiec powstańców. Tomek się wyrwał do przodu i wjeżdżał po schodach, a szkoda, bo chciałam mu pokazać alternatywną drogę. Z kopca zganiały nas coraz częstsze grzmoty. Ja decyduję się na powrót do domu, bo czeka na mnie robota, a Tomek jedzie w swoją stronę. Po drodze chłodzą mnie pojedyncze kropelki, ale dałam się mocno zmoczyć. W ramach treningu przyspieszam do 32 i w takim tempie przejeżdżam dolinkę. Na Rosoła już trochę wolniej, wiatr centralnie w twarz. Dodatkowo trafiam na każde światła i muszę się zatrzymywać. Ale nie oszczędzam się, bo nie wiem kiedy znowu wsiądę na rower (zaczynają mi się zaliczenia :/).
A w domu kot pokazuje pazurki i drapie mnie po twarzy. Widocznie za mało się jeszcze dzisiaj poobijałam. Kochana kicia..