Prawym brzegiem Wisły.

Długo planowany wyjazd wreszcie zrealizowany. Pogoda w ostatnim tygodniu nie rozpieszczała. Po upałach zrobiło się zimno i deszczowo, ale dzisiaj się rozpogodziło na tyle, że można było gdzieś pojechać.
Ruszyliśmy razem ode mnie z Kabat do metra i pociągu, którym podwieźliśmy się do Rembertowa i dalej na dwóch kółkach. Tomek już mniej więcej kojarzył drogę, więc nie było dużo błądzenia i szukania drogi. Mimo braku oznakowania szlaków w lesie było bardzo ładnie. Trasy fajne, piach niezbyt grząski bo jeszcze wilgotny. W Góraszce zrobiliśmy postój na pierogi w zajeździe i ruszyliśmy dalej do głównego celu wyprawy - nad Świder. Najpierw przejazd wzdłuż rzeki Mienia. Wąskie i kręte ścieżki nie dawały jechać szybko. Poza tym widoki takie, że chce się podziwiać, a nie tylko śledzić trasę przed kołem. Nad Świdrem też super tereny. Zatrzymaliśmy się na odpoczynek i siedzieliśmy chwilę. Trochę już zmęczona zamuliłam się na chwilę i czułam się jak na wakacjach poza miastem. Tomek przypomniał mi jednak, że jesteśmy niedaleko Warszawy. Aż trudno uwierzyć, że było tam tak cicho i spokojnie.
Ruszyliśmy dalej szlakiem w stronę Otwocka. Trasa w dalszym ciągu wąska i mocno zarośnięta. Wszystko było fajnie do momentu kiedy nie nadziałam się na kierownicę. Wjechaliśmy w piaskownicę i (chyba) moje przednie koło obróciło się na znajdującym się pod piaskiem korzeniu a ja rozpędem nadziałam się na jeden z końców kierownicy. Przy okazji narobiłam sobie kilka kolejnych siniaków i otarć od zębów przednich tarczy :p Zarządziłam odwrót do Otwocka i jazdę po bardziej przyjaznych trasach. Wracaliśmy asfaltami kierując się do Wału Miedzeszyńskiego. Po przejeździe przez Siekierkowski ja kontynuowałam jazdę wzdłuż dolinki a Tomek odbił w Czerniakowską. Bez przygód dojechałam do domu, a niewiele później się rozpadało.
Wyjazd udany i bardziej w stylu turistiko ;)